wytchnienie w Dębkach - smarkanie we Wrocławiu

Wyjazd do Dębek - w założeniach po odporność - za nami. Niestety Piotrek tylko na tydzień wrócił do szkoły i złapał infekcję. To co najmniej już nudne. Znowu prawie 40 stopni. Mokre okłady, bo leki nie nadążają zbijać gorączki itd. Wrrrr! :(

Niemal całkiem to przesłoniło miniony czas spędzony nad Bałtykiem w świetnym towarzystwie. Więc na pociesznie odświeżamy sobie pamięć przeglądając zdjęcia.

Jedno deszczowe popołudnie spędziliśmy ku radości chłopaków w gdyńskim Centrum Nauki "Eksperyment".

Danie dla kanibala

Hm... gdzie to pasuje...?

Zmniejszyliśmy mamę

Roztańczone RTG

Po wyjeździe Cioci Patrycji z małym Szymciem dołączyła do nas Zuzia ze swą mamą Izą.

Pamiątkowe ujęcie przy ujściu Piaśnicy

Znów nic nie złowiliśmy...

Tato w końcu znalazł środek z alg na porost włosów

Na wydmowym kamieniu

Dzieci po wizycie u fryzjera

Wiele godzin dziennie spacerowaliśmy...

...po plaży...

Czasem się nawet opalaliśmy

Przesyłka ze Szwecji?

"Wiecie co to?

 - larwa chruścika!"

Przy ujściu Piaśnicy

Pomnik historii - słup graniczny

Rezerwat Widowo

"Gdzie ta keja, przy niej ten jacht..."

Odkryliśmy schowaną wśród starych sosen klimatyczną kapliczkę zbudowaną przez harcerzy.

Chwila modlitwy...

Białe szaleństwo

Niestety, nie ma wyciągu...

Ale i tak jest super!

Śnieżny anioł

Udało nam się trafić na połów i skosztować baaardzo świeżego dorsza :) Pycha!

Powrót z morza

Cumowanie

Rozładunek

W drodze na talerz

Wspomnienia piękne - pokochaliśmy zimowe Dębki :)

A wracając do "tu i teraz": wirus jakiś opanował naszą rodzinę i trzyma się jak dotąd tylko Magda. Pozostali kaszlą i gorączkują. Ja tylko nieco niżej od Piotrka, a Bogusiowi już temperatura spadła. Lekarka wypisała recepty na antybiotyki dla mnie i dla Piotrka, ale póki co czekamy z wykupieniem licząc na poprawę. Za to chyba ja muszę mimo oporów zacząć zalecane inhalacje sterydowe, bo kaszel nie pozwala funkcjonować. Ale cóż, przecież nie my jedyni chorujemy - czas czekania na przyjęcie przez lekarza w naszej przychodni to w tej chwili około tygodnia.

Oczywiście rehabilitacja Piotrka w takiej sytuacji "leży" - nie jeździmy do poradni. Magda stara się mobilizować go do ćwiczeń w domu - ale różnie z tym bywa, skoro chory. W czasie ferii ćwiczył dzielnie codziennie.

Po głowie chodzą myśli o tzw. edukacji domowej dla Piotrka - pewnie dałoby się to zrobić. Ale on tak potrzebuje kontaktów z rówieśnikami... I to mimo, że mu niełatwo w klasie. Zdarza się mu płakać w domu, że nikt się z nim nie chciał bawić na przerwach. A jak się ma nauczyć nawiązywać relacje, gdy będzie w domu? Z drugiej strony i tak siedzi głównie w domu, a w szkole zaraz łapie jakąś chorobę. Ale może taki wiek i warto przeczekać, bo wkrótce nabierze odporności? Nie ma też gwarancji, że nie będzie chorował ucząc się metodą domową. No i czy nam starczy czasu i energii na pilnowanie go? Bo zapału do nauki wielkiego w nim nie ma. No chyba, że chodzi np. o owady. Jego wiedza może imponować, ale tylko w dziedzinach, które go pasjonują. Sporo pytań w nas o to, jakie rozwiązanie byłoby najlepsze...

Wizja "Domu Wytchnienia" oddaliła się póki co - więc na razie pozostawimy nad tą tajemniczą nazwą zasłonę milczenia :)